• Skrofuloza - gruźlicze zapalenie węzłów chłonnych • Powiększone węzły chłonne - przyczyny, objawy, kiedy warto skonsultować z lekarzem? • Chłoniak - przyczyny, rodzaje, diagnostyka, leczenie • Węzły chłonne szyi - funkcje, przyczyny powiększania, leczenie • To najmniejszy rak świata. Czy powiększony węzeł chłonny może być objawem chłoniaka? Mam 19 lat, kilka miesięcy temu zachorowałam (prawdopodobnie mnie przewiało) i wystąpił u mnie katar, ból głowy, ale co najbardziej niepokojące też powiększenie kilku węzłów chłonnych na szyi po prawej stronie. Udałam się do lekarza rodzinnego, przeprowadził Badanie trwa około 15-20 minut i kończy się wydaniem opisu wraz ze zdjęciami obrazów USG. W Szpitalu Dworska w Krakowie dysponujemy wysokiej klasy aparaturą USG z opcją doppler i możliwością obrazowania 3D. W zakresie USG węzłów chłonnych wykonywane są: USG węzłów chłonnych szyi, USG węzłów chłonnych pod pachami, USG Ostre zapalenie węzłów chłonnych twarzy i szyi. Co do zasady przyczyną ostrego zapalenia węzłów chłonnych twarzy i szyi są mikroorganizmy krążące w jamie ustnej - flora kałowa - gronkowce. Tj. Takie zapalenie węzłów chłonnych powstaje z infekcji odontogennych. Dlatego ważne jest szybkie leczenie zębów próchnicowych. zapalenie zatok, zapalenie węzłów chłonnych szyi, zapalenie wyrostka robaczkowego. Angina – ciekawostki Profilaktyka w anginie powinna przede wszystkim polegać na dbaniu o uszy oraz zęby, ponieważ są one ogniskiem infekcji i bakteria bardzo łatwo mogą przedostawać się do migdałków. Jeżeli węzły chłonne maleją, to prawdopodobnie było to spowodowane ich odczynowym powiększeniem. Jeżeli zauważyłby pan ich powiększanie lub utrzymywanie się w powiększeniu, warto by lekarz pokierował pana na ponowne USG i pobranie ewentualne pobranie węzłów w całości. Pozdrawiam. Mąż ma powiekszony wyczuwalny wezeł chlonny W tej postaci angina ma nagły początek, a objawom grypopodobnym towarzyszą również: powiększenie węzłów chłonnych szyi, wymioty i nudności. Za przewlekłą postać anginy może odpowiadać infekcja mieszana bakteryjno-wirusowa. Częstą przyczyną przewlekłego zapalenia migdałków są współistniejące choroby zapalne innych W stanach zapalnych węzłów chłonnych pacjentowi przepisuje się antybiotyki. Wraz z tym przeprowadza się leczenie narządu, który spowodował zapalenie węzłów chłonnych, to znaczy samą przyczynę, a nie efekt. Czasami węzły chłonne mogą być nieco powiększone, co wskazuje na infekcję występującą w ciele w łagodnej postaci. Oznaki choroby nie są tak wyraźne, jak w przypadku stanu ostrego. Do głównych objawów należą: powiększone, zaczerwienione i bolące migdałki (typowy jest zwłaszcza ból migdałka przy połykaniu), ból gardła, zaczerwienienie łuków podniebiennych, powiększenie węzłów chłonnych, a nawet stale utrzymujący się stan podgorączkowy. Zapalenie Węzłów Chłonnych Ile Trwa Leczenie? 05.05.2022 Instrução 0 Terapia antybiotykowa trwa 10-14 dni, co do zasady, węzły chłonne stopniowo się zmniejszają, a stan zapalny ustępuje. Leczenie antybiotykami przyspiesza proces gojenia. Zapalenie węzła chłonnego i powiększenie utrzymujące się dłużej niż 3 dni są bezwzględnym wskazaniem do konsultacji lekarskiej. Jakie OnT8. Skrofuloza, czyli gruźlica węzłów chłonnych to choroba, którą obecnie spotyka się rzadko. Jej przyczyną są mikrobakterie, a najbardziej charakterystycznym objawem zakażenia jest powiększenie węzłów chłonnych. Chorobę zalicza się do chorób przewlekłych, a skrofuloza wymaga długofalowego leczenia. Co warto o niej wiedzieć? spis treści 1. Co to jest skrofuloza? 2. Przyczyny choroby 3. Objawy gruźliczego zapalenia węzłów chłonnych 4. Przebieg skrofulozy 5. Diagnostyka i leczenie gruźlicy węzłów chłonnych rozwiń 1. Co to jest skrofuloza? Skrofuloza (skrofuły lub przestarzale zołzy) to gruźlicze zapalenie węzłów chłonnych. To jedna z najłagodniejszych postaci gruźlicy i jedna z odmian gruźlicy pozapłucnej, która nie ma związku z osłabioną odpornością. Zobacz film: "#dziejesienazywo: Czym jest ból?" Najczęstszą postacią gruźlicy jest gruźlica płuc. Gruźlica pozapłucna występuje rzadziej. Najczęściej dotyczy opłucnej, węzłów chłonnych, układu moczowego i kości. Zajęcie węzłów chłonnych jest drugą co do częstości występowania pozapłucną lokalizacją gruźlicy. 2. Przyczyny choroby Przyczyną gruźliczego zapalenia węzłów chłonnych są mikrobakterie. Czynnikiem powodującym chorobę w przeszłości było najczęściej M. bovis, obecnie M. tuberculosis. Inne mikobakterie powodujące zapalenie węzłów chłonnych to: M. scrofulaceum, M. avium-intracellularae oraz M. kansasi. Gruźlicze zapalenie węzłów chłonnych uaktywnia się wskutek złych warunków bytowych, stąd choroba kiedyś dotykała zwłaszcza ubogie rodziny wielodzietne. Dziś, z uwagi na poprawę warunków higienicznych oraz standardy opieki medycznej skrofuloza występuje rzadko. O ile w krajach o dużym rozpowszechnieniu gruźlicy chorują głównie dzieci ze skłonnością do odczynów wysiękowych, o tyle w krajach cechujących się ustabilizowaną sytuacją epidemiologiczną gruźlicy chorują najczęściej młodzi dorośli. Do zachorowania dochodzi częściej wśród kobiet i pacjentów rasy nie białej. Chorobie sprzyja także zakażenie wirusem HIV. 3. Objawy gruźliczego zapalenia węzłów chłonnych Zajęcie węzłów chłonnych w gruźlicy jest zwykle miejscowym objawem uogólnionego zakażenia. Prątki dostają się do płuc, stamtąd do węzłów chłonnych wnęk i śródpiersia. Do zajęcia węzłów obwodowych dochodzi w wyniku rozsiewu drogą krwi z ognisk w miąższu płuca lub drogą chłonki z węzłów chłonnych śródpiersiowych. Objawem skrofulozy jest: opuchlizna węzłów chłonnych zlokalizowanych na szyi, okolicy głowy i karku, obrzęk węzłów przedusznych, podbródkowych, podżuchwowych, nadobojczykowych, obrzęk węzłów pachowych, pachwinowych, podobojczykowych, międzyżebrowych, zmiany obejmują jedynie węzły umiejscowione wyłącznie z jednej strony, u dzieci znaczne powiększenie węzłów chłonnych może być obustronne, przewlekły nieżyt nosa, objawy zapalne spojówek, złe samopoczucie, osłabienie, utrata apetytu, chudnięcie, sporadycznie stany podgorączkowe. Zobacz także: 4. Przebieg skrofulozy Najbardziej charakterystycznym, a także pierwszym objawem skrofulozy jest powiększenie węzłów chłonnych. Początkowo są one twarde, przesuwalne, a skóra nad nimi nie jest zmieniona (I stopień zajęcia węzłów chłonnych). Z upływem czasu, w miarę rozwoju gruźlicy, obserwuje się zaczerwienienie skóry nad węzłem chłonnym (stopień II). Narastające rozmiękania węzłów chłonnych objawiające się chełbotaniem przy badaniu palpacyjnym to III i IV stopień zajęcia węzłów chłonnych. Stopień V cechuje się tworzeniem przetok skórnych, które nie mają tendencji do gojenia. Kiedy pękają, obserwuje się wysięk zgromadzonej w nich ropy. W rezultacie węzły znacznie się zmniejszają, w miejscu wysięku pojawia się blizna, a ściany objętych choroba węzłów się zapadają. Treść ropna, która wydostaje się z węzłów, jest zainfekowana – zawiera nie tylko martwiczy materiał zgromadzony w węzłach, ale i prątki gruźlicy. W około połowie przypadków gruźlicy obwodowych węzłów towarzyszą zmiany w innych narządach (gruźlica płuc, gruźlica nosogardzieli). 5. Diagnostyka i leczenie gruźlicy węzłów chłonnych Diagnozę gruźliczego zapalenia węzłów chłonnych potwierdza wywiad oraz analiza plwociny pacjenta. Materiałem do badania bakteriologicznego może być wymaz z przetoki lub fragment węzła chłonnego. Stwierdzenie powiększonych obwodowych węzłów chłonnych jest wskazaniem do wykonania RTG klatki piersiowej. W diagnostyce różnicowej gruźlicy węzłów chłonnych i skóry należy uwzględnić takie choroby jak promienica, trąd i zakażenia grzybicze, a także leiszmanioza. Skrofuloza zaliczana jest do chorób przewlekłych. Przebiega z okresami remisji i zaostrzeń objawiających się zwiększonym wydzielaniem ropnej treści z przetok. Wymaga długofalowego leczenia. Podstawą terapii jest ograniczenie i hamowanie namnażających się prątków. Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza. polecamy Przejdź do zawartości AlgiChlorellaSpirulinaOwoce świataRośliny świataChorobyZdrowieForumSklepAlgiChlorellaSpirulinaOwoce świataRośliny świataChorobyZdrowieForumSklep Wirus EBV Wirus EBV Wirus EBV to inaczej wirus Ebsteina-Barr, odkryty został w 1964 roku. Infekuje on ludzkie limfocyty i posiada materiał genetyczny w postaci dwuniciowego DNA. Stanowi główną przyczynę mononukleozy zakaźnej, jednak tylko niewielka część przypadków ma ostre powikłania. Szacuje się, że nawet 95% populacji przebyło w swoim życiu zakażenie wirusem EBV. Spis treściWirus EBV – charakterystykaZakażenie wirusem EBVWirus EBV – objawyWirus EBV – leczenieBibliografia Wirus EBV – charakterystyka Informacja genetyczna wirusa otoczona jest szczelnie przez ikosaedralny kapsyd oraz tegument. Najbardziej zewnętrzną część stanowi osłonka utworzona przez podwójną warstwę lipidową z glikoproteinami. Cechą charakterystyczną wirusa EBV jest zdolność do pobudzania proliferacji (mnożenie się) limfocytów. Współcześnie znane są 2 podtypy wirusa EBV: EBV-1 (częściej spotykany); EBV-2. Różnią się one między sobą regionem kodującym antygen jądrowy. Jedynym naturalnym gospodarzem EBV jest człowiek. Ciekawostką jest, że wirus EBV był pierwszym herpeswirusem, którego cały genom został sklonowany i poddany sekwencjonowaniu. Zakażenie wirusem EBV Do zakażenia wirusem EBV dochodzi najczęściej drogą kropelkową, rzadziej wskutek przetoczenia preparatów krwiopochodnych bądź w trakcie przeszczepów. Do replikacji dochodzi już w momencie przechodzenia zakażonych limfocytów przez nabłonek jamy ustnej i gardła. Następnie zakażeniu ulegają komórki błon śluzowych. Wirus powoduje lizę komórek i namnaża się w bardzo szybkim tempie. Istotą choroby jest samoograniczający się proces limfoproliferacyjny. Proliferacja zainfekowanych limfocytów B prowadzi do powiększenia się tkanki limfoidalnej. Wirus EBV stanowi poważne zagrożenie dla osób starszych z obniżoną odpornością, np. po przeszczepach lub z AIDS. Może wówczas reaktywować zakażenia i w konsekwencji wywoływać groźne choroby. Wirus EBV – objawy W zdecydowanej większości przypadków zakażenie wirusem Epsteina-Barr przebiega bezobjawowo. EBV jest przede wszystkim czynnikiem etiologicznym mononukleozy zakaźnej, której klasyczną triadę objawów stanowi: limfadenopatia (obrzęk i powiększone węzły chłonne); splenomegalia (powiększenie śledziony); wysiękowe zapalenie gardła i migdałków. Migdałki są powiększone, pokryte białym nalotem, a na ich powierzchni tworzą się ropnie kryptowe. Węzły chłonne ulegają obustronnemu, symetrycznemu powiększeniu, co dotyczy przede wszystkim węzłów chłonnych szyi grupy tylnej oraz węzłów pachowych. Objawami współtowarzyszącymi są natomiast: gorączka; bóle głowy; uczucie zmęczenia; znaczne osłabienie; hepatomegalia (powiększenie wątroby); różnego rodzaju wysypki skórne. EBV jest pierwszym ludzkim wirusem, któremu przypisuje się potencjał onkogenny. Potwierdza to wykrycie jego DNA w komórkach raka jamy nosowo-gardłowej oraz w chłoniaku Burkitta. Wykazano zależność między tym wirusem, a obecnością wielu chorób rozrostowych, w tym choroby Hodgkina. Wirus EBV – leczenie Jako że większość zakażeń wirusem EBV przebiega bezobjawowo, nie podejmuje się leczenia. Osoba chora nawet nie wie, że zmaga się z infekcją. Mija ona sama po pewnym czasie. Gdy jednak dojdzie do wystąpienia objawów, zaleca się odpoczynek, pilnowanie nawodnienia i lekkostrawną dietę. Zwłaszcza przez pierwszy miesiąc choroby należy unikać intensywnej aktywności fizycznej, ponieważ istnieje ryzyko uszkodzenia powiększonej śledziony. Stosuje się również leki przeciwgorączkowe, a także płukanki odkażające gardło. Acyklowir (lek przeciwwirusowy) czy glikokortykosteroidy nie są skuteczne w leczeniu mononukleozy, dlatego nie znajdują zastosowania. Rokowania są dobre, mononukleoza jest chorobą samoograniczającą się. W niektórych przypadkach można jednak zaobserwować powikłania wczesne i późne. Zwłaszcza u dzieci niebezpieczna jest obturacja dróg oddechowych wskutek obrzęku śluzówki. Dodatkowo może dojść do wtórnych nadkażeń bakteryjnych. Wzmożona męczliwość może utrzymywać się nawet do 6 miesięcy od momentu wyleczenia choroby. Poważne powikłania mogą dotyczyć do 15% pacjentów, obejmują Zespół Guillaina-Barrego, porażenie nerwu twarzowego oraz zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. Bibliografia Koleśnik M., Dworzańska A., Polz-Dacewicz M., Wirus Epsteina-Barr w wybranych chorobach nowotworowych, Postępy Biochemii, 4/2020. Żuk-Wasek A., Charakterystyka białek wirusa Epsteina-Barr – ich udział w zakażeniu latentnym i powiązanie z procesami nowotworzenia, Postępy Mikrobiologii, 3/2012. Bocian J., Januszkiewicz-Lewandowska D., Zakażenia EBV – cykl życiowy, metody diagnostyki, chorobotwórczość, Postępy Higieny i Medycyny Doświadczalnej, 65/2011. Kalicki B., Maślany A., Milart J., Jung A., Przebieg i diagnostyka zakażenia EBV u dzieci – obserwacje kliniczne, Pediatria i Medycyna Rodzinna, 7/2011. Podziel się tym ze znajomymi! Podobne wpisy Page load link